దివ్యజనని ఆరాధన (3 వ భాగం)

She is the golden bridge, the wonderful fire.

The luminous heart of the Unknown is she,

A power of silence in the depths of God;

She is the Force, the inevitable Word,

The magnet of our difficult ascent,

The Sun from which we kindle all our suns,

The Light that leans from the unrealised Vasts,

The joy that beckons from the impossible,

The Might of all that never yet came down.

All Nature dumbly calls to her alone

To heal with her feet the aching throb of life

And break the seals on the dim soul of man

And kindle her fire in the closed heart of things.

All here shall be one day her sweetness’ home,

All contraries prepare her harmony;

Towards her our knowledge climbs, our passion gropes;

In her miraculous rapture we shall dwell,

Her clasp shall turn to ecstasy our pain.

Our self shall be one self with all through her.

In her confirmed because transformed in her,

Our life shall find in its fulfilled response

Above, the boundless hushed beatitudes,

Below, the wonder of the embrace divine.

This known as in a thunder-flash of God,

The rapture of things eternal filled his limbs;

Amazement fell upon his ravished sense;

His spirit was caught in her intolerant flame.

Once seen, his heart acknowledged only her.

Only a hunger of infinite bliss was left.

All aims in her were lost, then found in her;

His base was gathered to one pointing spire.

A translation:

ఆమె ఓ బంగరు వంతెన, ఓ అద్భుత జ్వాల.

అజ్ఞాతుడి  విరాజమాన హృదయం ఆమె,

భగవంతుడి లోతుల్లో నిశ్చలత్వపు ప్రాబల్యం.

ఆమె శక్తి, ఆమె అమోఘ వాక్కు,

మన దుస్తర ఆరోహణకు ఆకర్షిణి,

మన సూర్యులకి మూలతేజమైన భానుమూర్తి,

అవ్యక్త బృహత్తుల నుండి తారాడే తేజం,

అసంభవం నుండి ఆహ్వానించే ఆనందం,

మునుపెన్నడూ దిగిరాని గరిమ.

సమస్త ప్రకృతీ ఆమె కోసమే మూగగా పరితపిస్తుంది

ఆమె పదస్పర్శ బాధామయ జీవన స్పందనను నయం చేస్తుందని

అవిజ్ఞమైన మానవాత్మను బంధించే సంకెళ్లు తెంచుతుందని

మూతబడ్డ అంతరాళాలలో దాగిన ఆమె అగ్గిని రాజేస్తుందని.

ఇదంతా ఏదో ఒకనాడు ఆమె తియ్యదనానికి నెలవు కావాలి,

వైరుధ్యాలన్నీ ఆమె సామరస్యానికి సన్నాహం కావాలి;

ఆమె దిశగా మన జ్ఞానం ఆరోహిస్తుంది, మన తపన తడబడుతుంది;

ఆమె అద్భుత హర్షంలో మనం వసించాలి,

ఆమె స్పర్శలో మన వేదన హ్లాదంగా మారాలి.

ఆమె ద్వార మన ఆత్మ విశ్వాత్మతో ఏకం కావాలి.

ఆమెలో ధృవమై పరివర్తనమొందాలి జీవనం.

సఫలీకృతమైన మన జీవన ప్రతిస్పందన

పైన నీరవ నిరవధిక నిత్యానందాన్ని

కింద అద్భుత భగవదాలింగనాన్ని ఆవిష్కరిస్తుంది.

భగవంతుడి తటిల్లతా విన్యాసంలా తెలిసిందా సత్యం,

సనాతన విషయాల ఆహ్లాదం అతడి అంగాలని పూరించింది;

ఉక్కిరిబిక్కిరైన అతడి సంవేదనలని సంభ్రమం ఆవరించింది;

ఆమె అసహిష్ణు జ్వాలలో అతడి ఆత్మ బందీ అయ్యింది.

ఒకసారి చూశాక అతడి హృదయం ఆమెను మాత్రమే గుర్తించింది.

ఇక అనంతాహ్లాదపు ఆకలి మాత్రమే మిగిలింది.

శోధనలన్నీ ఆమెలో విలీనమై, తిరిగి ఆవిష్కృతం అయ్యాయి,

అతడి ఆధారం ఓ ఏకాగ్ర శిఖరంగా కేంద్రీకృతమయ్యింది.

(ఇంకా వుంది)